Jeśli to będzie dorosły pies to będzie trochę trudniej, choć zazwyczaj przy adopcji dorosłego psa podana jest informacja jak dogaduje się z innymi psami. O czym trzeba pamiętać przede wszystkim? Żeby nie faworyzować żadnego z psów. Mastif nie może czuć się odrzucony i zapomniany, bo zacznie traktować akitę jak wroga. Akita Inu - wartownicy; Adate-inu - walka. Następnie wszystkie te linie zmieszały się i połączyły w jedną rasę - Akita Inu. W XIX wieku na życie akit japońskich wpłynął aktywny import psów z Europy oraz moda na walki psów. Zostały one wykrwawione krwią wielu ras, w tym mastifa angielskiego, mastifa duńskiego, bernarda, buldoga. Akita to pies domowy, rodzinny, lojalny i przywiązany do ludzi, z którymi się wychował. Wobec obcych zaś zachowuje powściągliwość, są akity, które okazują wylewną czułość, ale na ich warunkach, więc buziaczki owszem, ale w przypadku bliższych spoufaleń mogą okazać co najmniej niezainteresowanie. Może się też zdarzyć Akita amerykańska to duży, masywny pies, który może ważyć 45-60 kg. Psy tej rasy mają dużą, szeroką głowę o kształcie tępo zakończonego trójkąta. Oczy akity amerykańskiej są ciemnobrązowe, dość małe i lekko skośne, a stojące, trójkątne uszy są stosunkowo niewielkie i zaokrąglone na końcach. Tułów psa tej rasy Rasy. Informacje o rasie psów akita: fakty, cechy, zdjęcia i więcej. Akita jest duża i odważna rasa psów . Często są opisywane jako jedne z najbardziej lojalnych psów na świecie. Są głęboko uczuciowi i słodcy w stosunku do swojej rodziny, ale bardzo podejrzliwi wobec każdego spoza ich ludzkiego stada. Jest sporym psem upchniętym Akita potrafi zachowywać się agresywnie względem obcych i innych zwierząt. Szczenięta rasy akita należy socjalizować tak wcześnie, jak to tylko możliwe, by pomóc wypracować im dobre nawyki w kontaktach z ludźmi i zwierzętami. Oprócz smaczków nagrodą dla psa może być kilka kulek karmy dla szczeniąt. v6PP. Pochodzenie Ponieważ akita amerykańska wywodzi się w prostej linii od akity japońskiej, ich historia od początku powstania rasy jest wspólna. Akita w swojej pierwotnej postaci jest najstarszą rdzennie japońską rasą psów, które przez długie lata były wykorzystywane do polowania na dziki i hodowane w czystości rasy. Podział rozpoczął się w momencie, kiedy w XIX wieku znane ze swej waleczności akity zaczęto wykorzystywać do walk psów. Dla zwiększenia ich siły i waleczności postanowiono skrzyżować je z psami bojowymi, przede wszystkim z tosą inu. Doprowadziło to do powstania potężnego, agresywnego psa, który miał jednak niewiele wspólnego z czystej krwi akitą. Te silne psy zyskały jednak ogromną popularność, najpierw były hodowane równolegle z pierwotną akitą, potem stopniowo zaczęły ją wypierać. To spowodowało, że pierwotna japońska akita matagi była niemal na wyginięciu. W jej obronie wystąpił burmistrz Odate - Shigeie Izumi, którego energiczne działania w 1919 roku doprowadziły do zatwierdzenia ustawy o zachowaniu czystości rasy. Wytypowano dziewięć najlepszych psów i uznano je za "pomnik przyrody". Co najważniejsze, zakazano walk psów a akitę oficjalnie uznano za "narodowego psa Japonii" i zabroniono jej wywozu poza terytorium kraju. II wojna światowa gwałtownie zatrzymała odbudowę rasy, ciężkie warunki spowodowały, że psy albo wyginęły, albo zostały przeznaczone na mięso i skóry. Szanse na przetrwanie miały tylko używane przez wojsko owczarki niemieckie. Chcąc ratować akity, zaczęto je krzyżować z owczarkami, co jeszcze bardziej zagmatwało ich rodowód. Jeśli chodzi o czystej rasy akity matagi, zawieruchę wojenną przetrwało zaledwie około dziesięciu psów. Istniejące po zakończeniu wojny akity można podzielić na trzy typy: 1) akita matagi 2) akita do walk psów, pochodząca z krzyżówek akity z psami bojowymi 3) owczarko-akita, będąca skrzyżowaniem akity z owczarkiem niemieckim Po wojnie Japończycy powrócili do swoich opracowanych jeszcze przed jej wybuchem planów hodowlanych i konsekwentnie podtrzymali chęć odbudowania rasy wyłącznie w oparciu o pierwotne akity matagi. Odszukano wszystkie ocalałe psy tego typu i opracowano XXX-letni, bardzo szczegółowy plan ratowania japońskiej akity, który bardzo konsekwentnie, w całości zrealizowano. Dzisiaj akita jest w Japonii rasą niezwykle popularną, hodowaną na bardzo wysokim i wyrównanym poziomie, znaną i cenioną na całym świecie. Historia akity hodowanej do walk psów również miała ciekawy ciąg dalszy, ponieważ psy te miały nadal swoich zagorzałych zwolenników. Pierwsze akity tego typu wywieziono do Stanów już w 1937 roku, jako prezenty dla amerykańskich przyjaciół. Po wojnie wiele akit wyjechało z Japonii do Ameryki wraz z powracającymi do kraju amerykańskimi żołnierzami. Były to prawie wyłącznie psy pochodzące ze skrzyżowania akity z psami bojowymi. Japończycy definitywnie odeszli od hodowania psów w tym typie, za to Amerykanie, którym właśnie te psy bardzo się podobały, poszli w kierunku hodowli psów dużych, silnych, bardzo wyraźnie odbiegających od pierwotnego typu akita matagi. Nazwali je akitą amerykańską. Oburzeni tym Japończycy stwierdzili, że hodowane przez Amerykanów akity tak bardzo odbiegają od akity japońskiej, że nie zgadzają się by w nazwie psa było słowo „akita”. Sytuacja hodowlana akity amerykańskiej stała się bardzo skomplikowana. W Japonii, w okresie powojennej odbudowy rasy ogromną, choć raczej krótkotrwałą popularność zyskał pies o imieniu Kongo-go z linii Dewa, dzięki czemu stał się ojcem większości przychodzących w tym czasie na świat szczeniąt, których wygląd nie pozostawiał wątpliwości, że wśród ich przodków znajdują się mastiffy i owczarki niemieckie. Praktycznie wszystkie psy, które trafiły do Stanów miały więc w rodowodzie przodków z linii Dewa. Były to psy inteligentne, łatwo adoptujące się w każdym środowisku i nawiązujące kontakt z człowiekiem, dzięki czemu szybko zdobyły sympatię amerykańskich hodowców. W 1956 roku powstał Amerykański Klub Akity a w 1972 roku American Kennel Club uznał rasę. Wydawało się, że nic nie stanie na drodze do rozwoju rasy, jednak wkrótce, na skutek nieporozumień między japońskim i amerykańskim Kennel Clubem, wzajemne relacje uległy zaostrzeniu, wprowadzono nawet zakaz eksportu akit z Japonii do Stanów, co całkowicie zablokowało dopływ nowej krwi japońskiej. To spowodowało że akity amerykańskie zaczęły bardzo wyraźnie odbiegać wyglądem od psów hodowanych w tym czasie w Japoni – były większe, masywniejsze, różniły się także wyglądem i barwą umaszczenia oraz proporcjami anatomicznymi. W 1992 roku JKC i AKC doszły wreszcie do porozumienia, na mocy którego ponownie stał się możliwy import akit z Japonii do Stanów Zjednoczonych, wówczas okazało się jednak, że różnice między dwoma odmianami tej rasy stały się już tak duże, że ich kojarzenie nie jest wskazane. I znowu wszystko powróciło do punktu wyjścia, w tej sytuacji pojawiła się pilna potrzeba znalezienia sposobu na pokonanie tego impasu, tylko nikt nie umiał go znaleźć. Sytuacja wyglądała następująco: były dwa różniące się typy akit, których nie dało się już połączyć. Od momentu podziału na akitę japońską i amerykańską nastąpiło wyraźne wzmocnienie różnic obu ras i znaczący ich rozwój, przy czym obie miały swoich zagorzałych zwolenników i przeciwników. Sytuacja była na tyle skomplikowana i konfliktowa, że wreszcie postanowiono położyć temu kres. W 1996 roku w Tokio odbyła się konferencja z udziałem przedstawicieli kilkudziesięciu państw, którzy doszli do wniosku, że zarówno akita japońska jak i amerykańska to w zasadzie dwa różne typy tej samej rasy. Zdecydowano, że różnice między nimi są jednak na tyle duże, że nie powinno się ich ani kojarzyć, ani wystawiać na tym samym ringu. Pod koniec 1998 roku, na światowej konferencji w Niemczech postanowiono, że akita w typie amerykańskim będzie dla odróżnienia nazywana dużym psem japońskim i zostanie umieszczona w II grupie FCI, razem z molosami. podczas gdy akita japońska pozostanie w grupie V - szpiców i ras pierwotnych. W 2006 roku znowu nastąpiła zmiana: ustalono, że duży pies japoński ponownie zmieni nazwę i będzie się nazywał akitą amerykańską. Dwie różne rasy, dwa wzorce, dwa osobne ringi wystawowe pozwoliły wreszcie zakończyć wieloletni amerykańsko-japoński spór kynologiczny. Duży pies japoński stał się definitywnie akitą amerykańską, opuścił grupę II (molosów) i zajął należne mu miejsce w grupie V (szpiców i ras pierwotnych), obok akity japońskiej. Star of Oregon At Dan Danilo - wł. hodowla Dan Danilo Wygląd Akita amerykańska jest dużym, mocnym, harmonijnie zbudowanym i dobrze umięśnionym psem. Ma bardzo proporcjonalną, prostokątną sylwetkę, prosty grzbiet, szeroką, głęboką klatkę piersiową i mocno umięśnione lędźwie. Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 9:10 u psów i 9:11 u suk. Dolna linia umiarkowanie podciągnięta. Ogon dobrze owłosiony, gruby, wysoko osadzony, noszony na grzbiecie lub na boku, zawsze opadający na grzbiet lub poniżej jego poziomu. Kończyny przednie widziane z przodu proste, śródręcza nieco ukośne, tworzące kąt 15 stopni z linią pionową. Kończyny tylne mocno umięśnione, widziane z tyłu równoległe, widziane z boku umiarkowanie kątowane, z nisko ustawionymi stawami skokowymi. Łapy zwarte, kocie, z grubymi opuszkami. GCH Silver CH, Westminster Winner 2012 Sondaisa Tough Act To Follow Stardust - wł. hodowla Dan Danilo Głowa osadzona na grubej, masywnej, dobrze umięśnionej, dość krótkiej szyi, z minimalnym łałokiem, masywna, szeroka, harmonizująca z tułowiem, w kształcie tępego trójkąta. Czaszka płaska i szeroka między uszami, z płytką bruzdą na czole. Stop wyraźnie zaznaczony. Kufa szeroka i głęboka, szczęka i żuchwa tępego kształtu. Zęby mocne, uzębienie pełne, preferowany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny jest także cęgowy. Wargi czarne, nie obwisłe. Nos szeroki, czarny, rozproszenie barwy dopuszczalne tylko u psów o białym umaszczeniu. Oczy ciemnobrązowe, stosunkowo małe, niemal trójkątnego kształtu, obwódki czarne, powieki przylegające. Uszy proste, małe w stosunku do wielkości głowy, stojące, szerokie u nasady, lekko zaokrąglone na końcach, noszone do przodu, prawie wzdłuż górnej linii karku, co jest cechą charakterystyczną rasy. Jeśli, by zmierzyć jego długość, załamiemy ucho psa do przodu, koniec małżowiny usznej powinien sięgać górnej obwódki oka. Wysokość w kłębie: psy: 66-71 cm, suki: 61-66 cm. Ch. Finigan ENDLESS LAKERS LOVE Charakter, usposobienie Mimo, że wśród przodków akity amerykańskiej są molosy, głównie tosa inu a także owczarki niemieckie, to po japońskich przodkach psy te odziedziczyły wiele cech charakteru typowych dla japońskiej akity, między innymi odwagę i pasję do łowiectwa. Choć obecnie nikt ich już nie używa do polowania, to jednak czasem, jeśli tylko złapią jakiś ciekawy trop, nie potrafią sobie odmówić przyjemności pójścia jego śladem i przy tej okazji pogonienia jakiegoś zwierzaka, zwłaszcza jeśli ten nieopatrznie wejdzie im w drogę. Jeśli chodzi o przechodniów oraz inne psy, akita zazwyczaj pozostaje obojętna, natomiast zaczepiona wda się w bójkę i dobrze przeciwnika zapamięta, każde następne spotkanie będzie tego dowodem. Przezorny właściciel akity powinien zawsze prowadzić psa na smyczy, by w każdej chwili móc nad nim zapanować. FINIGAN Inferno de la Noche i REIKAN Sasquehanna Akita jest psem władczym, o bardzo dużej skłonności do dominacji, który zawsze będzie dążył do objęcia przywództwa w stadzie i bardzo niechętnie podporządkuje się swojemu przewodnikowi. W związku z tym wymaga wczesnej i niezwykle starannej socjalizacji oraz wyraźnego ustalenia hierarchii. Wychowanie trzeba zacząć od pierwszego dnia w nowym domu, bo dużo łatwiej jest uczyć niż oduczać. Pies musi zrozumieć, że przywódcą jest jego pan, w przeciwnym razie może próbować podporządkować sobie wszystkich domowników. Właściciel natomiast musi pamiętać o tym, że brak jego reakcji na jakieś zachowanie akita potraktuje jako przyzwolenie, niepożądane zachowania powinny być więc natychmiast korygowane. Nie wolno tego odkładać na później, bo utraty zdobytego przywileju pies łatwo nie zaakceptuje. Maroteam Boston at Buckshot Do niczego nie można psa zmusić, ale jeśli spokojnie mu pokażemy, czego od niego oczekujemy, a następnie cierpliwie i konsekwentnie to wyegzekwujemy, chętnie będzie współpracował. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że z akitą nic nie jest dane na zawsze, jest to pies, który cały czas będzie wypatrywał okazji do przejęcia przywództwa i jeśli tylko uzna, że nadszedł właściwy moment, spróbuje to zrobić. Właściciel musi więc zachować czujność i na każdą taką próbę natychmiast zareagować. Akita jest psem bardzo inteligentnym, który łatwo się uczy, jeśli ma na to ochotę, ale jest dość uparta, musi mieć więc cierpliwego i konsekwentnego nauczyciela, który potrafi ją skłonić do posłuszeństwa. Ci, którzy dobrze znają rasę mówią o żelaznej ręce w aksamitnej rękawiczce. Chodzi o to, by psa nauczyć posłuszeństwa, ale nie stłamsić jego osobowości, ostre metody wychowawcze mogą doprowadzić do tego, że pies stanie się lękliwy, lub wręcz przeciwnie - agresywny. Podstawą sukcesu wychowawczego jest zdobycie zaufania psa, który nie może się bać swojego pana, ale musi uznawać jego autorytet i przywództwo. Tego się nie da wymusić, na to trzeba zapracować. Osiąga się to wyłącznie spokojem i konsekwencją a nie krzykiem, a już w żadnym przypadku nie karceniem. Szczenięta w hodowli Amart Ami Szata Akita amerykańska ma niezbyt długą, gęstą i zwartą, dwuwarstwową sierść, składającą się z bardzo obfitego, miękkiego, wełnistego podszerstka i dość sztywnego, trochę dłuższego, nieco odstającego od tułowia włosa okrywowego. Szata akity powinna być gruba i puszysta, sierść na głowie i dolnej części kończyn wyraźnie krótsza i przylegająca. Długość włosa na kłębie i zadzie winna mieć około 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia. Na ogonie włos znacznie dłuższy, robi wrażenie puszystego, ale nie tworzy pióra. Umaszczenie: dopuszczalne są wszystkie kolory: czerwony, płowy, biały itd. Sierść może być także w łaty lub pręgowana. Kolory powinny być błyszczące i wyraziste, natomiast znaczenia równomierne, kontrastujące, z maską lub strzałką bądź bez nich. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie oraz na więcej niż 1/3 powierzchni tułowia. Kolor podszerstka może się różnić od barwy włosa okrywowego. Finigan SIL-KOD BASSITA Sierść akity amerykańskiej wymaga nieskomplikowanej pielęgnacji, głównie systematycznego szczotkowania, które pozwala na utrzymanie jej w idealnym stanie. Dwa razy w roku akita bardzo intensywnie linieje i w tym okresie trzeba psa starannie szczotkować i wyczesywać nawet 1-2 razy dziennie, żeby jak najszybciej usunąć martwą sierść i podszerstek. Więcej na temat pielęgnacji sierści akity amerykańskiej i przygotowania psa do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Akity są z reguły psami zdrowymi i odpornymi. Ich właściciele muszą się jednak liczyć z możliwością wystąpienia chorób oczu, takich jak postępujący zanik siatkówki (PRA) i katarakta. U psów tej rasy zdarzają się także schorzenia układu autoimmunologicznego, które powodują, że układ odpornościowy psa zwalcza komórki własnego organizmu. Do tego typu chorób należą: pęcherzyca, sebaceous adenitis (SA) powodujące niszczenie gruczołów łojowych, syndrom Vogt-Koyanagi-Harada (VKH), objawiający się depigmentacją, masywnym łysieniem i utratą pazurów oraz autoimmunologiczna niedoczynność tarczycy. Zdarza się także nadwrażliwość na niektóre środki anestezyjne. Ponieaż akita jest psem dużym i ciężkim, jej właściciel musi liczyć się także z możliwością wystąpienia dysplazji oraz skrętu żołądka. Do kogo pasuje ten pies ? Akita amerykańska nie jest psem dla każdego, wszystko zależy od tego, czy właściciel potrafi zrozumieć i zaakceptować jej psychikę i odpowiednio z nią postępować. Jest to wielka indywidualistka, która najchętniej robi to, na co ma w tej chwili ochotę. Nie spełni oczekiwań osoby, która marzy o psie perfekcyjnie wykonującym wszystkie komendy, siadającym, warującym i przychodzącym na każde zawołanie. Akita ma bardzo niezależną naturę, jest uparta i jeśli nie zechce czegoś zrobić, trudno ją będzie do tego przekonać. Raz zdobytej pozycji nie odda, a jeśli ktoś będzie chciał ją zdobytego miejsca w domowej hierarchii pozbawić, może się spotkać z ostrym sprzeciwem. Jeśli już zaakceptuje czyjeś przywództwo, to zazwyczaj tylko jednej osoby. FOXY LADY Volturnus Jako szczenię akita bardzo lgnie do ludzi, cały czas domaga się ich zainteresowania. Z wiekiem staje się coraz bardziej nieufna zwłaszcza w stosunku do obcych, dlatego okres dorastania ma niezwykle istotne znaczenie dla jej późniejszych relacji, zarówno z ludźmi jak i innymi zwierzętami. Podstawą sukcesu w wychowaniu akity jest bardzo wczesna socjalizacja i równie wyraźne określenie miejsca psa w domowej hierarchii. Nie wolno tego odkładać na później, bo pozbawienia któregokolwiek z nabytych uprawnień łatwo nie zaakceptuje. Są trzy podstawowe elementy postepowania z akitą: łagodność, cierpliwość i konsekwencja. Psa trzeba uczyć i wychowywać a nie tłamsić i zmuszać do posłuszeństwa, bo to niszczy osobowość i charakter, a do tego może wyzwolić agresję. Jej właściciel cały czas musi o tym pamiętać. DEBRA Amakita Akita nie znosi przymusu, znacznie więcej można osiągnąć spokojem i cierpliwością, zbyt ostre traktowanie może wywołać efekt przeciwny do zamierzonego. Jeśli jednak starczy nam cierpliwości żeby psa odpowiednio wychować, będzie najwierniejszym przyjacielem całej rodziny. Kluczem do ułożenia dobrych relacji z psem jest poświęcenie mu odpowiedniej ilości czasu i uwagi już od pierwszego dnia w nowym domu. Bierność właściciela i pozwalanie na wszystko, dla akity oznacza akceptację jej zachowania, a trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że każde przyznane jej prawo będzie bardzo trudne do odebrania. Zwlekanie z ustaleniem hierarchii jest największym błędem jaki można popełnić w wychowaniu psa tej rasy. Decydując się na kupno akity nie kierujmy się wyłącznie jej imponującym wyglądem, ale poważnie zastanówmy się czy poradzimy sobie z jej trudnym, ale fascynującym charakterem. Nie jest to pies dla osoby, której brakuje dystansu, cierpliwości i przede wszystkim konsekwencji. Akita potrzebuje właściciela, który ją zaakceptuje taką jaka jest, bo jej charakteru zmienić się nie da. Jest to pies pełen kontrastów - wygląda jak duży pluszowy miś, a ma bardzo niezależny i władczy charakter. Jest silny a jednocześnie uczuciowy i delikatny, jest wspaniałym psem rodzinnym, lubiącym pieszczoty i bardzo przywiązanym do swoich właścicieli. Potrzebuje bliskich kontaktów z człowiekiem, najlepiej rozwija się przebywając stale ze swoją rodziną. Choć wiele osób może to zdziwić, jest to pies bardzo wrażliwy, który doskonale wyczuwa nastrój swojego opiekuna i potrafi zachować się powściągliwie gdy wyczuje, że jego pan źle się czuje lub jest zestresowany i nie ma atmosfery do zabawy. DAFNE Volturnus Akita wychowywana z dziećmi będzie dla niech doskonałym towarzyszem zabaw, jest w stosunku do nich bardzo łagodna i pobłażliwa. Oczywiście nigdy nie należy zostawiać psa samego zwłaszcza z małym dzieckiem, bo wziąwszy pod uwagę jego wielkość i siłę, może się zdarzyć, że niechcący zrobi mu krzywdę. Co do obcych dzieci, akita zachowuje się raczej przyjaźnie, ale lepiej zachować ostrożność, bo może ostro zareagować, jeśli dziecko jest bardzo energiczne i krzykliwe lub wykona w kierunku psa jakiś gwałtowny ruch. Akita to idealny pies dla osoby lubiącej aktywne spędzanie wolnego czasu, solidnie zbudowany, wytrzymały, nadaje się do różnego rodzaju psich sportów, np. zaprzęgów. Nie najlepiej współpracuje z innymi psami, natomiast doskonale czuje się obok biegnącego na nartach właściciela. Lubi ruch, ale słabo odnajduje się w typowej, sportowej rywalizacji a zwłaszcza w konkursach posłuszeństwa. Uczy się szybko i komendę doskonale rozumie, reaguje jednak w swoim rytmie i zawsze potrzebuje trochę czasu na zastanowienie się czy polecenie ma sens i czy warto je wykonać. Uwielbia długie, ale raczej spokojne spacery, podczas których nie zamęcza nadmierną aktywnością. Widok psa spokojnie obwąchującego kwiatki wcale nie należy do rzadkości. CR Lucy Liu at Buckshot i OBI WAN KENOBI Buckshot FCI. Na spacerze akita zachowuje się spokojnie, dopóki nie otrzyma sygnału o pojawieniu się zagrożenia. Jeśli ktoś odważy się zaczepić członka jej rodziny, natychmiast zareaguje i stanie do obrony. Podobnie postąpi w przypadku zaczepienia przez innego psa. Trzeba więc takich sytuacji unikać, bo jeśli dojdzie między psami do konfrontacji, topór wojenny zostanie wykopany i próba sił będzie się powtarzać przy każdym następnym spotkaniu. Psy które raz się zetną mogą się stać zatwardziałymi wrogami, dlatego w miejscu gdzie są inne psy nie powinno się spuszczać akity ze smyczy. W swoim domu akita nie lubi obcych, na początku gości traktuje spokojnie ale nieufnie, trzeba ich uprzedzić, że nie powinni spieszyć się z głaskaniem i poufałościami i pozwolić psu na spokojne obwąchanie i zaakceptowanie ich obecności. Na wszelki wypadek lepiej nie zostawiać ich samych z psem, bo jeśli mu się coś nie spodoba lub wyczuje zagrożenie, może zaatakować. Jest na ogół powściągliwy i spokojny, w walce jest jednak tak zawzięty, że jeśli już ruszy do ataku, trudno go powstrzymać. Najczęściej ta ostrożność jest na wyrost, ale lepiej nie ryzykować. Przy następnej wizycie pies przywita ich już jak znajomych, a jeśli wśród nich są dzieci, które już zna i lubi, ucieszy się na ich widok i zachęci do zabawy. Dla akity najważniejsze jest zachowanie właściciela, pies wyznaje zasadę, że przyjaciele jego pana są jego przyjaciółmi. Finigan Sil-Kod Baiara (przyszly Ch Niemiec i Polski) z rodzicami Jeśli chodzi o zwierzęta, w przypadku, gdy w domu są dwa lub więcej psów, koniecznie muszą mieć niekwestionowanego przywódcę w osobie właściciela, w przeciwnym razie same zaczną ze sobą walczyć, żeby ustalić hierarchię w stadzie. Akita zaakceptuje drugiego psa tylko wtedy, kiedy będzie uległy i podporządkowany. Obecność dwóch dużych samców lub dwóch dużych suk w domu nie wróży nic dobrego, a trzeba pamiętać, że jedno ostre starcie nie zakończy konfliktu i po nim będą następne. Właściciel musi być na to szczególnie uczulony i w przypadku pojawienia się konfliktu natychmiast stanowczo przywołać psy do porządku pokazując, że to on jest przywódcą, a one nie mają co podskakiwać, bo są zwykłymi członkami stada. Z punktu widzenia hierarchii, lepiej gdy to akita jako ostatnia dołącza do mieszkających w domu psów, niż jako najstarsza ma wpuścić następnych czworonożnych mieszkańców do swojego domu. Najważniejsze, by pies ani na moment nie zwątpił w przywódcze umiejętności swojego pana, bo to zwiastuje początek problemów. Żeby do tego nie dopuścić trzeba mu stale przypominać jakie w domu panują zasady, bo bardzo łatwo i chętnie o nich zapomina. Ze zwierzętami, które mu się podporządkują, w tym również z kotami żyje w idealnej zgodzie i uważa je za członków stada, natomiast w stosunku do obcych kotów zawsze odezwie się jego instynkt myśliwski i raczej są małe szanse, by za nimi nie pogonił. Nierozłączni przyjaciele: Jazgar MALAGA z kotkiem Dikinsonem Nieufność i nieprzekupność akity powoduje, że jest bardzo dobrym stróżem. Nie jest to pies hałaśliwy, nie szczeka bez powodu, dlatego jeśli już to robi, lepiej sprawdzić co jest tego przyczyną. Jest doskonałym obrońcą, ale niekoniecznie zaatakuje intruza, może równie dobrze nie pozwolić mu się ruszyć, szczekaniem zawiadomić właściciela i oddać do jego dyspozycji. W momencie pojawienia się właściciela uzna że zadanie zostało wykonane i przestanie się nim interesować. Jest jeszcze jeden problem, o którym przyszły właściciel powinien wiedzieć. Akita należy do psów, które dwa razy w roku przechodzą masywne linienie. Pies wymienia całą sierść, zarówno włos okrywowy jak i podszerstek, trzeba go w tym trwającym kilka tygodni okresie szczotkować i wyczesywać nawet dwa razy dziennie i odpowiednio często odkurzać mieszkanie. Można się do tego przyzwyczaić, choć dla osób wyjątkowo pedantycznych może to być problemem. Akita nie jest psem dla każdego, stawia właścicielowi wysokie wymagania, bardzo się jednak przywiązuje do swojej rodziny, jej utrata jest dla psa tej rasy prawdziwą katastrofą. Przed kupnem warto się więc dobrze zastanowić, czy wychowanie tego wspaniałego ale trudnego psa nie przekracza naszych możliwości. Akita zdecydowanie nie nadaje się dla osób starszych lub słabych fizycznie a także dla osób nerwowych, mało stanowczych i niecierpliwych. Za to dla kogoś kto ją zrozumie i się z nią zaprzyjaźni, będzie wspaniałym i wiernym przyjacielem. Potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem, w żadnym wypadku nie nadaje się do trzymania w kojcu. Zalety i wady + bardzo przywiązany do właściciela + niehałaśliwy + inteligentny + nadaje się do psich sportów + bez problemów pozostaje sam w domu - ma skłonność do dominacji - nieufny wobec obcych - nie nadaje się dla początkującego właściciela - bywa agresywny wobec innych zwierząt - ma silny instynkt myśliwski - obficie linieje Różnice pomiędzy akitą japońską i amerykańską Różnice między akitą japońską i amerykańską są tak wyraźnie, że ich rozróżnienie nie powinno sprawiać trudności. akita japońska akita amerykańska Mimo podobnego wzrostu amerykanin jest psem cięższym (40/60kg), bardziej masywnym o szerszej klatce piersiowej i bardziej wydłużonych lędźwiach. Japończyk ma znacznie węższą klatkę piersiową, krótkie lędźwie i bardziej stromo kątowane kończyny. Amerykanin ma potężniejszą głowę z nisko osadzonymi uszami. Jeśli jest czymś zainteresowany potrafi, w odróżnieniu od japończyka, marszczyć czoło. Są też istotne różnice w umaszczeniu. Japończyk jest z reguły rudy lub pręgowany, z białymi rozjaśnieniami na kufie, brzuchu łapach i spodniej stronie ogona (tzw. urajiro), stanowiacymi charakterystyczną cechę rasy. Szata amerykanina może występować w wielu kolorach a oprócz rozjaśnień mogą pojawiać się także łaty. U bardzo wielu psów w typie amerykańskim występuje czarna maska, której nigdy nie zobaczymy u japończyka. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI nr 344 / wersja angielska AKITA AMERYKAŃSKA TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel. POCHODZENIE: Japonia. ROZWÓJ: USA. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa. KLASYFIKACJA Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych. Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Bez prób pracy. ZARYS HISTORII RASY: Początki historii amerykańskich akit przypominają historię akit japońskich. Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica. W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją jedyną] dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”. Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy: 1) akity matagi, 2) walczące akity, 3) akity-owczarki. Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana. Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą, lecz ogromną popularność zdobył pies z linii Dewa - Kongo-go. Wiele akit z linii Dewa, wykazujących cechy mastiffa i owczarka niemieckiego, zostało przywiezionych do Stanów Zjednoczonych przez członków Sił Zbrojnych. Akity z linii Dewa, inteligentne i zdolne do przystosowywania się do różnego otoczenia, zafascynowały hodowców w Stanach Zjednoczonych i w ten sposób linia rozwinęła się poprzez wzrost liczby hodowców i wielki wzrost popularności rasy. Amerykański Klub Akity założono w roku 1956, natomiast Amerykański Związek Kynologiczny (AKC) uznał rasę (rasa uzyskała wpis do księgi hodowlanej i oficjalny status wystawowy) w październiku 1972 r. Jednakowoż, w tym czasie AKC i JKC (Japoński Związek Kynologiczny) nie uznawały wzajemnie swych rodowodów, dlatego też nie istniała możliwość wprowadzenia [do programu hodowlanego] nowych linii z Japonii. W związku z tym, akity w Stanach Zjednoczonych zaczęły wyraźnie różnić się od akit [hodowanych] w Japonii, kraju pochodzenia rasy. W Stanach Zjednoczonych ukształtował się wyjątkowy rodzaj [akity], o niezmienionych od 1955 r. cechach charakterystycznych i typie. Natomiast akity w Japonii krzyżowano z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej czystości rasy. WRAŻENIE OGÓLNE: Duży, mocny, harmonijny pies o dużej masie i mocnym kośćcu. Szeroka głowa, tworząca tępo zakończony trójkąt, z głęboką kufą, stosunkowo małymi oczami i stojącymi uszami, pochylonymi do przodu niemal w jednej linii z tylną krawędzią szyi, jest charakterystyczną cechą rasy. ISTOTNE PROPORCJE: • Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 9:10 u psów i 9:11 u suk. • Głębokość klatki piersiowej stanowi połowę wysokości w kłębie. • Stosunek odległości od czubka nosa do stopu do odległości od stopu do potylicy wynosi 2:3. USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Przyjacielski, czujny, czuły, dostojny, pojętny i odważny. GŁOWA: Masywna, ale harmonizująca z tułowiem, pozbawiona zmarszczek, gdy pies jest rozluźniony. Głowa, widziana z góry, tworzy tępo zakończony trójkąt. OKOLICA MÓZGOCZASZKI : Czaszka: Płaska i szeroka między uszami. Płytka bruzda rozciąga się na czole. Stop: Wyraźnie zaznaczony, ale niezbyt stromy. OKOLICA TWARZOCZASZKI: Nos: Szeroki i czarny. Nieznaczny i rozproszony brak pigmentu dopuszczalny wyłącznie u białych psów, ale zawsze preferowany czarny [pigment]. Kufa: Szeroka, głęboka i pełna. Wargi: Czarne; nie obwisłe. Różowy język. Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Szczęka i żuchwa nie zaokrąglone, lecz tępego kształtu, mocne i silne. Mocne zęby w regularnym i pełnym uzębieniu. Preferowany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny także cęgowy. Oczy: Ciemnobrązowe, stosunkowo małe, nie wyłupiaste, niemal trójkątnego kształtu. Obwódki oczu czarne i przylegające. Uszy: Bardzo proste, małe w stosunku do reszty głowy. Jeśli zegnie się ucho do przodu, by zmierzyć jego długość, koniec dotknie górnej obwódki oka. Uszy trójkątne, nieco zaokrąglone na końcach, szerokie u nasady, nie osadzone zbyt nisko. Widziane z boku, uszy pochylone są nad oczami do przodu, stanowiąc przedłużenie linii szyi. SZYJA: Gruba i umięśniona, z minimalnym łałokiem, dosyć krótka, rozszerzająca się stopniowo ku łopatkom. Wyraźnie łukowaty kark przechodzi harmonijnie w nasadę czaszki. TUŁÓW: Dłuższy, niż wyższy. Skóra nie przesadnie cienka, ani zbyt napięta czy luźna. Grzbiet: Poziomy. Lędźwie: Mocno umięśnione. Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka. Żebra dobrze wysklepione; dobrze rozwinięty mostek. Dolna linia i brzuch: Umiarkowanie podciągnięte. OGON: Gruby i dobrze owłosiony, wysoko osadzony, noszony nad grzbietem lub na boku, zwinięty w ¾, w całości lub podwójnie, zawsze opadający na grzbiet lub poniżej jego poziomu. Koniuszek ogona zwiniętego w ¾ opada zdecydowanie na bok. Nasada ogona gruba i mocna. Ostatni kręg ogona sięga stawu skokowego, gdy ogon jest opuszczony lub pociągnięty na dół. Włos gruby, prosty i gęsty, bez śladu pióra. KOŃCZYNY: KOŃCZYNY PRZEDNIE : Przednie kończyny o mocnym kośćcu; widziane z przodu proste. Łopatki: Mocne i silne, umiarkowanie kątowane. Śródręcza: Nieco ukośne – tworzą kąt 15° z linią pionową. KOŃCZYNY TYLNE: Mocno umięśnione, szerokie, o kośćcu porównywalnym z kośćcem kończyn przednich. Zwykle usuwa się palce szczątkowe na tylnych kończynach. Udo: Mocne, dobrze rozwinięte; widziane z tyłu – równoległe. Kolana: Umiarkowanie kątowane. Stawy skokowe: Nisko ustawione; ani odstające, ani ustawione podsiebnie. ŁAPY: Proste, kocie łapy, zwartej budowy, z grubymi opuszkami. CHÓD/RUCH: Mocny, okładający teren, z umiarkowanym wykrokiem i akcją kończyn tylnych. Tylne kończyny podążają [w jednej linii] za przednimi. Grzbiet pozostaje mocny, stabilny i poziomy. SZATA: WŁOS: Podwójny włos. Podszycie grube, miękkie, gęste i krótsze, niż włos okrywowy. Włos okrywowy prosty, szorstki/sztywny i nieco odstający od tułowia. Włos na głowie, dolnych partiach kończyn oraz uszach – krótki. Długość włosa na kłębie i zadzie wynosi ok. 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia, z wyjątkiem ogona, gdzie szata jest najdłuższa i najbardziej obfita. MAŚĆ: Każda maść, np. ruda, płowa, biała, etc., lub nawet pinto (łaciata) i pręgowana. Kolory są błyszczące i wyraźne, natomiast znaczenia równomierne, z maską lub strzałką, bądź bez. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie i więcej, niż 1/3 tułowia. Kolor podszycia może różnić się od koloru włosa okrywowego. WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Psy: 66-71 cm (26-28 cali). Suki: 61-66 cm (24-26 cali). WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. - Sucze psy / samcze suki. - Wąska lub spiczasta głowa. - Brakujący ząb (z wyjątkiem 2 P1 i/lub M3). - Niebieskie lub czarne plamy na języku. - Jasne oczy. - Krótki ogon. - Odstające lub ustawione podsiebnie łokcie. - Jakikolwiek ślad kryzy lub pióra. - Bojaźliwość lub złośliwość. POWAŻNE WADY: - Lekka masa. - Lekki kościec. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Agresja lub nadmierna bojaźliwość. - Całkowity brak pigmentacji nosa. Nos z niepigmentowanymi obszarami (nos motyli). - Opuszczone, wiszące lub załamane uszy. - Przodozgryz lub tyłozgryz. - Sierpowaty lub nie zwinięty ogon. - Psy poniżej 63,5 cm (25 cali); suki poniżej 58,5 cm (23 cali). Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny. Źródło: Akita to rasa psa, którą umiejscowiono w grupie szpiców oraz psów pierwotnych. Pies pochodzi z Japonii. Początkowo daną rasę wykorzystywano do walk psów, ale z czasem zaczęła również służyć w zakresie polowań. W dzisiejszych czasach pies ten pełni dwie funkcje, jedna z nich to stróżowanie i obrona, druga zaś koncentruje się na towarzystwie. Jego nazwa wywodzi się prawdopodobnie od prefektury Akita w północnego terytorium Japonii. W Polsce pies Akita pojawił się w 1990 roku. Akita – zdjęcie znalezione na stronie Akita to pies o dość różnym umaszczeniu, jak białe, czerwone, pręgowane, a nawet sezamowe. Umaszczenia poza białym, powinny mieć białe znaczenia zlokalizowane po bokach kufy, a także w takich miejscach jak policzki, żuchwa, szyja, piersi, tułów oraz ogon. W dodatku oznakowania te zlokalizowane są również na wewnętrznej stronie kończyn. Psy tej rasy wzrostem sięgają 71 cm, suki z kolei są nieco mniejsze i mogą zyskać maksymalna wysokość równą 66 cm. Psy ważą do 45 kg, suki z kolei maksymalnie 35 kg. Akita to typowy pies myśliwski, dlatego też cechuje go upór i zawziętość w czasie walki. Jego wielką pasją są zajęcia łowieckie. Pies tej rasy jest czworonogiem niezależny, o silnym charakterze. To pies, który lubi dominować. Nie ufa obcym ludziom, a innych psów w ogóle nie toleruje. Wygląda więc na rasę dość niebezpieczną. Akita w okresie zmiany sierści wymaga dość intensywnej pielęgnacji. To pies który nie ma wysokiej potrzeby ruchowej. Mimo to jest dość chorowity. Podstawowe dolegliwości zdrowotne to skręt żołądka, dysplazja stawów biodrowych, choroby oczu i skóry. Pies - porady, newsy i ciekawostkiRasy psów Inne nazwy: American Akita Akita amerykańska to niepospolity pies z wyrazistym charakterem, który nie nadaje się na towarzysza każdego człowieka. Jest niezależny, dumny, czasem uparty, ma opinię „niepokornego”, w związku z czym jego wychowanie należy podjąć wcześnie i prowadzić je systematycznie, w sposób przemyślany, przy zachowaniu odpowiedniej dozy łagodności. Często jest mylony z psem husky, w przeciwieństwie do niego, nie należy jednak do psów odpoczywać i spędzać czas ze swoją rodziną. Blisko z nimi związany jednocześnie zachowuje dystans, przez co zyskał reputację psa będącego swoistym paradoksem. Osoba, która decyduje się na adopcję akity, powinna zdawać sobie sprawę ze specyficznych cech jego charakteru. #10 Najpopularniejsze rasy psów na Wamiz Akita amerykańska © Shutterstock Podstawowe informacje o akicie amerykańskiej Długość życia : Rozmiar : Historia rasy Akita amerykańska ma tych samych przodków, co akita inu. Od XVII w. tzw. psy Akita Matagis (myśliwskie psy na niedźwiedzie) były wykorzystywane jako psy walczące w japońskim regionie Akita. Od 1868 r. były krzyżowane z rasą tosa i z mastiffami, co wpłynęło na zwiększenie ich masy ze szkodą dla innych cech charakterystycznych dla psów z grupy szpiców. Podczas drugiej wojny światowej dla pozyskania skór niezbędnych do uszycia ubrań dla żołnierzy wydano rozkaz schwytania wszystkich psów z wyjątkiem owczarków niemieckich. W związku z tym wielu miłośników rasy akita próbowało obejść to prawo, decydując się na krzyżowanie swoich psów właśnie z owczarkami niemieckimi. W rezultacie pod koniec wojny, pomimo znacznego spadku liczebności, można już było wyróżnić trzy rodzaje psów akita: Akita Matagis, akita walczące oraz akita skrzyżowane z owczarkiem niemieckim. Później wiele z tych psów przewieziono do Stanów Zjednoczonych, gdzie rozwijano rasę. Pierwszy Amerykański Klub Akity założono w 1956 r., a rasa została wpisana do księgi hodowlanej w 1972 r. Od tego czasu Japonia i Stany Zjednoczone nie doszły do porozumienia co do uznawania pochodzenia akit i dziś ze względu na to, że żadna z japońskich linii nie została wprowadzona na rynek amerykański, mamy do czynienia z dwiema różnymi rasami, akitą amerykańską i akitą japońską. Więcej o amerykańskich rasach psów przeczytasz tutaj. Klasyfikacja FCI Grupa FCI Grupa 5 - Szpice i psy w typie pierwotnym Sekcja Sekcja 5 : szpice azjatyckie rasy i pokrewne Wzorzec rasy akita amerykańska Akita amerykańska - wielkość Suka : pomiędzy 61 i 66 cm Pies : pomiędzy 66 i 71 cm Akita amerykańska - waga Suka : pomiędzy 45 i 60 kg Pies : pomiędzy 45 i 60 kg Maść Możliwe są wszystkie typy umaszczenia, od rudego po płowe i białe, w tym również łaciate i pręgowane. Okazy jednolicie białe nie mają maski. U psów łaciatych łaty zajmują ponad jedną trzecią powierzchni ciała i są rozmieszczone równomiernie na białym tle. Podszerstek może mieć inny kolor niż włos okrywowy. Rodzaj szaty Sierść jest krótka lub średniej długości. W kłębie i na zadzie może dochodzić do 5 cm. Akita amerykańska ma podwójną szatę, na którą składają się gruby, gęsty i miękki podszerstek oraz prosty i twardy, niekiedy sztywny włos okrywowy nieznacznie odstający od ciała. Kolor oczu Brązowe Opis Akita amerykańska (dawniej nazywany „dużym psem japońskim”) to pies o solidnej i zrównoważonej budowie ciała i ciężkim kośćcu. Oczy są stosunkowo małe, kształtem zbliżone do trójkąta. Uszy są stojące i małe w stosunku do reszty głowy, trójkątne i nieznacznie zaokrąglone na końcach. Ogon jest duży, dobrze owłosiony, noszony wysoko lub zaokrąglony na boku, na grzbiecie lub poniżej jego poziomu. Ciekawostki Aż do XXI wieku akity (akity inu) i akity amerykańskie często ze sobą krzyżowano uważając, że należą do tej samej rasy, choć dziś uznaje się ich odrębność. Akita amerykańska – charakter Czuły Akita amerykańska nie przywiązuje się do jednej wybranej osoby. Jest psem całej rodziny, którą z kolei wyraźnie wyróżnia na tle otoczenia. Potrafi okazywać czułość, sporadycznie nawet namolność w dopraszaniu się o pieszczoty, pozostaje jednak psem niezależnym, czasem pełnym rezerwy. Nie należy oczekiwać, że w miejscach publicznych pies ten będzie aktywnie okazywał swoje przywiązanie. Okaże je, ale w zaciszu domu, z dala od spojrzeń ciekawskich Lubi zabawę Akita amerykańska może być świetnym towarzyszem zabaw zwłaszcza dla starszych dzieci, ale tylko jeśli sam będzie miał na zabawę ochotę. Nie można go do niej zmusić ani naciskać na niego, nawet jeśli uważamy, że proponowana przez nas zabawa jest również dla niego świetną rozrywką. Trzeba po prostu umieć dostosować się do jego nastrojów. Spokojny Akita amerykańska to pies bardzo spokojny, który chętnie spędza długie godziny na wylegiwaniu się. Potrafi jednak bardzo szybko zerwać się do biegu, zwłaszcza w obliczu niebezpieczeństwa. Może sprawiać wrażenie niewzruszonego i zobojętniałego, ale w rzeczywistości jest bardzo czujny i uważny. Inteligentny Akita amerykańska jest mądrym psem, choć nie jest psem pracującym. Potrafi się sprytnie uchylać od obowiązków narzucanych mu przez pana, jeśli nie ma ochoty ich wykonywać. Łowca Chociaż w żadnym wypadku nie nadaje się na polowanie, akita amerykańska posiada silny instynkt drapieżcy, może więc sprawiać trudności spuszczona ze smyczy w lesie, jeśli rzuci się w pogoń za zwierzyną. Zwykle dobrze reaguje na przywołanie, ale jest też nieprzewidywalna i nie można z niezachwianą pewnością przewidzieć jej zachowania. Możemy próbować załagodzić lub przytępić instynkt łowiecki przez odpowiednie szkolenie. Najlepiej jednak pogodzić się z prawdziwą naturą tego psa i zaakceptować go takim, jakim jest. Strachliwy/nieufny wobec obcych Szczeniaki akity amerykańskiej uwielbiają ludzi, kochają wszystkich i chętnie nawiązują relacje. Po osiągnięciu dojrzałości dorosłe psy rozwijają w sobie jednak pewną rezerwę i stają się wobec ludzi obojętne. Czworonóg nie toleruje pieszczot ze strony obcych i będzie się od nich odsuwać, by uniknąć głaskania, w ostateczności po prostu się oddali. Wobec ludzi nigdy nie jest agresywna, jednak jeśli jej się narzucają, potrafi stanowczo wyrazić swoje niezadowolenie. Niezależny Akita amerykańska, która swoją nazwę zawdzięcza Anglosasom, jest psem dumnym, niezależnym i ceniącym spokój, przez to może sprawiać wrażenie psa pełnego rezerwy, mimo, że jest mocno przywiązany do swojej grupy społecznej. Zachowanie Znoszenie samotności Akita jest ponad wszystko ceni własny spokój, jednak do pełni komfortu potrzebuje bliskości swojej rodziny. Z tego powodu nie lubi być zaskakiwany pozostawianiem na długie godziny w samotności. Aby znosił je lepiej, już od szczeniaka powinno się go zostawiać regularnie samemu w domu i przyzwyczajać do nieobecności bliskich, pamiętając jednocześnie, aby niepotrzebnie nie wydłużać rozłąki. Posłuszny / łatwo się uczy Akita nie jest psem pracującym, nie posiada więc predyspozycji do nauki charakterystycznej dla psów tego typu, np. dla psów pasterskich. Czasami uparty, by nie powiedzieć podstępny, nie uznaje żadnych zakazów i nakazów, co koniecznie trzeba wziąć pod uwagę wybierając metody jego szkolenia. Aby zrealizować zamierzone cele, jego pan powinien wykazać się wytrwałością i cierpliwością oraz podchodzić do nauczania psa w sposób spójny i z dużą pewnością siebie. Akita szybko znudzi się nauką opartą o powtórzenia zachowań, lekcje powinny więc być ciekawe, regularne, ale przede wszystkim krótkie. Nie można też oczekiwać dobrych wyników szkolenia, jeśli między opiekunem i jego psem nie będzie odpowiedniej więzi. Wzajemne zrozumienie jest podstawowym warunkiem dla ich dobrej współpracy. Oczywiście należy unikać kar cielesnych, gdyż nie będą skuteczne, a jedynie negatywnie wpłyną na stosunek psa do opiekuna. Wskazane są wzmocnienia pozytywne przy jednoczesnym zachowaniu przez szkolącego stanowczej i jednoznacznej postawy. Podsumowując należy jednak podkreślić, że akita amerykańska nie będzie nigdy wzorem posłuszeństwa. Jeśli w postawie pana wyczuje wahanie, nie będzie posłuszna, zakładając, że wydał on błędną komendę. Jeśli natomiast zdecyduje się wykonać polecenie, przykładowo reagując na przywołanie, zrobi to we własnym tempie, w czasie i miejscu dogodnym tylko dla siebie. Szczekliwy Akita amerykańska jest psem znanym z tego, że mało szczeka. Oczywiście istnieją wyjątki, natomiast co do zasady akita jest małomówna i dyskretna. Okazy, które więcej szczekają, to zazwyczaj psy zamykane w ogrodzie bez możliwości jego opuszczania. Skłonność do ucieczek Akita amerykańska nie będzie opuszczać swojego terytorium, o ile poza nim nie natrafi na ciekawe bodźce wzrokowe lub węchowe. Bardzo lubi wypoczywać w domu w przeciwieństwie do husky, z którym często bywa mylony, a który rzeczywiście ze względu na swoje duże potrzeby ruchowe chętniej ucieka. Jednakże jeśli akita trzymana jest w ogrodzie, powinien on być otoczony wysokim i stabilnym ogrodzeniem, gdyż nawet najbardziej błahy impuls może pobudzić jej instynkt drapieżcy. Skłonność do niszczenia Akita, choć z natury spokojna i dość obojętna, może powodować w domu zniszczenia, jeśli jej potrzeby nie zostaną odpowiednio zaspokojone. Jej pozorna apatyczność sprawia, że właściciele mogą nie doceniać jej potrzeb ruchowych, których zdecydowanie nie należy lekceważyć. Łakomczuch Akita jest zadeklarowanym łakomczuchem, jeśli nie żarłokiem. Niektórzy twierdzą, że ciężko ją w tym zakresie zadowolić, ale gdy już określimy, które przysmaki szczególnie smakują naszemu psu, będą one stanowić dla niego doskonałą zachętę do pracy podczas szkolenia. Pies stróżujący Czujna i odważna akita amerykańska nadaje się na stróża. Samą swoją obecnością potrafi zniechęcić nieproszonego gościa przed wtargnięciem na jej teren. Nie należy osądzać jej po pozorach; choć wygląda na psa spokojnego (i jest nim w istocie) w kilka sekund może przeistoczyć się w walecznego obrońcę, jeśli poczuje, że jego pan jest w niebezpieczeństwie. Pierwszy pies Akita amerykańska to pies o silnym charakterze. Jego łatwo dostrzegalna porywcza natura wymaga od opiekuna doświadczenia. Bardzo ważne jest, aby właściciel był cierpliwy podczas uczenia psa posłuszności, oraz aby umiał zaakceptować nieco dziką naturę akity. Przed podjęciem decyzji o adopcji, przyszli właściciele akity powinni nie tylko poszerzyć swoją wiedzę na temat tej rasy, ale także być świadomi silnego charakteru psa. Akita amerykańska – charakter, pielęgnacja, hodowla, opis rasy do adopcji Ares 2 lata Samiec Elbląg Nie wiesz, którą rasę psa wybrać? Pomożemy Ci znaleźć rasę odpowiadającą Twoim oczekiwaniom i trybowi życia. Tryb życia Akita amerykańska – charakter, pielęgnacja, hodowla, opis rasy w mieszkaniu Akita to duży japoński pies, który źle będzie znosił zamknięcie w mieszkaniu, o ile nie zapewni mu się codziennych dłuższych spacerów. Jego potrzeby ruchowe nie są jednak wygórowane i potrafi przystosować się do życia w mieście, choć najlepiej czuje się w domu z ogrodem. Potrzebuje ruchu i ćwiczeń Choć ze względu na swoje duże podobieństwo do Husky akita jest często postrzegana jako pies zaprzęgowy, nie należy do najbardziej wysportowanych w swojej kategorii. Ze względu na specyficzną budowę, nie nadaje się ani do ciągnięcia sań, ani do intensywnych sportowych wyczynów. W pierwszym roku życia psa nie należy wprowadzać pobudzających aktywności fizycznych, gdyż mogłyby powodować zakłócenia w fazie wzrostu. Te japońskie psy szczególnie upodobały sobie wolne spacery i spokojne przechadzki, które umożliwiają im swobodny odbiór bodźców węchowych. Bardzo lubią brodzić w wodzie, a nawet pływać, docenią więc bliskość zbiornika wodnego. Podróże/łatwość przewożenia Bardzo łatwo zrozumieć, dlaczego przewożenie akity amerykańskiej nie jest łatwym zadaniem. Ze względu na wagę dochodzącą do 60 kg pies ten nie może czuć się swobodnie w żadnym środku transportu. Pies akita - socjalizacja Akita amerykańska – charakter, pielęgnacja, hodowla, opis rasy i koty Akita amerykańska może żyć w zgodzie z kotami, ale tylko pod warunkiem, że wychowują się razem. Pies, który tak jak akita ma dobrze rozwinięty zmysł drapieżcy, będzie uważał kota za potencjalną ofiarę, jeśli po raz pierwszy zetknie się z nim dopiero jako dorosły pies. Akita amerykańska – charakter, pielęgnacja, hodowla, opis rasy i psy Pies ten często dąży do konfrontacji z innymi przedstawicielami swojego gatunku, szczególnie tej samej płci, stąd mieszkanie pod jednym dachem z dwoma takimi psami jest obciążone dużym ryzykiem. Jeśli przed ukończeniem przez szczeniaka akity trzeciego miesiąca życia rozpocznie się jego socjalizację, można złagodzić jego reakcję na inne psy w późniejszym okresie. Socjalizacja musi być jednak prowadzona regularne, pod kontrolą i w oparciu o pozytywne wzmocnienia. Akita pozostanie jednak psem lubiącym dominować nad innymi psami i narzucać im swoją wolę. Jeśli pies w jego otoczeniu będzie miał inne zdanie, wojna gotowa. Stąd bardzo ważne jest to, aby kontrolować psie przyjaźnie i dobierać akicie kolegów o bardziej potulnym usposobieniu. Akita amerykańska – charakter, pielęgnacja, hodowla, opis rasy i dzieci Akita amerykańska to pies niezależny, który ceni spokój i z tego powodu w swoim otoczeniu nie będzie tolerował małych dzieci, choć z wyglądu przypomina ich pluszowego przyjaciela. Potrafi być wyrozumiały, ale jego cierpliwość ma swoje granice, szczególnie jeśli domownicy nie będą przestrzegać ustanowionych zasad jak np. zakaz przeszkadzania psu, gdy ten odpoczywa w swoim koszyku. Akita będzie jednak dobrym towarzyszem zabaw dla starszych dzieci, które będą umiały nawiązać relację ze swoim psem i poprawnie odczytają sygnały, które ten wysyła, gdy jest znużony lub pobudzony (lizanie nosa, nastroszona sierść, warczenie, prezentowanie kłów, ziewanie itp.) Akita amerykańska – charakter, pielęgnacja, hodowla, opis rasy i osoby starsze Akita amerykańska nie będzie psem odpowiednim dla osób dynamicznych i lubiących wysiłek fizyczny, pasuje natomiast do osób starszych, które mogą poświęcić mu czas i energię, głównie na jego szkolenie i socjalizację. Pielęgnacja psa rasy akita amerykańska Utrzymanie tego psa nie jest uciążliwe. Jedynym utrudnieniem jest znaczna utrata sierści w okresie linienia. W nielicznych okresach przerwy w linieniu sierść należy szczotkować co najmniej raz w tygodniu, nie pomijając żadnej części ciała psa, co ze względu na jego wielkość może zajmować dużo czasu. Wskazana jest regularna kontrola oczu i uszu psa, które należy systematycznie czyścić. Należy natomiast unikać kąpieli. Psa wystarczy myć kilka razy w roku, jedynie, gdy jest bardzo brudny. Częstsze kąpiele są oczywiście dozwolone w przypadku okazów prezentowanych na wystawach. Linienie Należy zdawać sobie sprawę z tego, że na przestrzeni roku akita traci bardzo dużo sierści. Okresy linienia potrafią ciągnąć się miesiącami, co pociąga za sobą konieczność szczególnej pielęgnacji mającej na celu usunięcie martwego włosa (codzienne szczotkowanie, futrossawka itp.) Może się wydawać, że to praca, której końca nie widać. Żywienie Akita amerykańska nie jest kłopotliwa, jeśli chodzi o preferencje żywnościowe. Zadowoli się zarówno suchą karmą (wysokiej jakości), zbilansowanymi posiłkami przygotowywanymi przez właściciela (pod kontrolą specjalisty), jak i surowym mięsem. Każde z tych rozwiązań ma swoje wady i zalety. Chcąc wybrać optymalne żywienie, należy zasięgnąć porady weterynarza, co jest szczególnie ważne w przypadku szczeniąt. Zważywszy na wielkość dorosłej akity bardzo ważne jest jej właściwe odżywianie we wczesnym okresie umożliwiające prawidłowy wzrost. Jako urodzony drapieżca akita lubi mięso, ale najprawdopodobniej ze względu na swoje japońskie korzenie uwielbia także ryby. Potrzebuje pożywienia bogatego w kwasy tłuszczowe omega-3 i omega-6 jak również bogatego w białka, więc tłuste ryby powinny często gościć w jego menu. Oczywiście wskazana jest dieta dostosowana do preferencji i potrzeb konkretnego psa, trybu życia jego właścicieli i ich budżetu, jak również wolnego czasu, który mogą poświęcić na przygotowanie posiłków swojemu pupilowi. Zdrowie Długość życia Długość życia tego japońskiego psa szacuje się na 10 lat. Odporność/wytrzymałość Uważa się, że ze względu na swoje pochodzenie i budowę akita amerykańska powinna cieszyć się dobrym zdrowiem. I tak jest w istocie… dopóki nie zachoruje, co niestety nie należy do rzadkich przypadków. Odporność na upały Jak każdy pies akita amerykańska nie przepada za upałami, w związku z czym w okresie letnim właściciel akity powinien dostosować jego porządek dnia do temperatur w ciągu doby (spacery wcześnie rano oraz późno wieczorem z możliwością znalezienia ochłody w wodzie). Odporność na zimno Podwójna sierść dobrze chroni akitę amerykańską przed zimnem oraz niepogodą. Skłonność do tycia Ze względu na niewielkie wymagania ruchowe tego psa, należy zwracać uwagę na jego żywienie, aby zawczasu zapobiec jego nadmiernemu przybieraniu na wadze. Problemy zdrowotne rasy akita amerykańska Dysplazja biodra Sebaceous adenitis (niszczenie gruczołów łojowych) Zespół Vogta-Koyanagiego-Harady (choroba Harady) Choroby skóry Epilepsja Niedoczynność tarczycy Postępujący zanik siatkówki Skłonność do alergii pokarmowych

jak wygląda pies akita